We noemen het viool spelen. En toch is het mijn werk. Maar deze week voelde echt als spelen - precies dat wat mijn kinderen ook doen. Want samen met het Nederlands Studenten Kamerorkest mocht ik het vioolconcert van Tchaikovsky spelen. De eerste keer dat ik het hoorde was ik een jaar of 12. Ik had het laatste kaartje voor een concert in het Concertgebouw kunnen bemachtigen en zat naast het imposante orgel En daar kwam de man van wie ik eindeloos naar zijn opnames kon luisteren, het podium op: Itzhak Perlman. Hij speelde het concert. Ik geloof niet dat ik ooit zoiets moois had gehoord en die dag werd mijn nieuwe droom om ooit dat vioolconcert te mogen spelen. Ik had niet kunnen vermoeden dat ik een aantal jaar later datzelfde vioolconcert voor meneer Perlman zou spelen om vervolgens door hem te worden uitgenodigd om bij hem aan de Juilliard School in New York te komen studeren. Het concert heb ik inmiddels vele malen mogen spelen, van Seattle tot Seoul. En iedere keer pakt de muziek me nog meer dan daarvoor. Nu dus met het Nesko. En club super enthousiaste studenten die zichzelf een week lang hebben opgesloten om met elkaar muziek in te studeren om dan op tournee te gaan. Het leuke van het samenwerken met studenten orkesten is dat je ook de rol van coach aanneemt. In plaats van dat je snel even langs komt, heb ik diverse repetities gespeeld, maar bijvoorbeeld ook en strijkersrepetitie met ze gedaan. En tijdens de lunch gaat "het werk" gewoon door, met vragen hoe dit of dat zit. En dan is het geen werk meer, maar gewoon heerlijk spelen!